گروه اقتصاد کلان پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد، مجید رضا حریری فعال اقتصادی و رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین در گفت و گو با رادار اقتصاد در خصوص برنامه هفتم توسعه و این موضوع که برنامه ها فقط برای نوشتن است نه اجرا گفت: سابقه شش برنامه قبلی و سند چشم انداز بیست ساله به عینه نشان می دهد آنچنان که گمان می کردیم و امیدوار بودیم به اهداف بلند مدت اقتصادی دست نیافته ایم، یعنی آنچه در برنامه های توسعه ای اعم از برنامه های پنج ساله یا چشم انداز نوشته شده بیشتر آرزو بوده که ۷۰ درصد آن محقق نشده است.
وی در این باره خاطر نشان کرد: از سوی دیگر برنامه های توسعه نوشته شده همه شبیه به هم هستند، یعنی محقق نشده اند و دوباره تکرار شده اند.
مجید رضا حریری معتقد است: به عنوان مثال درباره سند ۲۰ ساله و چشم انداز تعیین شده برای رشد اقتصادی قابل تایید است که نه تنها نسبت به ۱۸ سال گذشته رشدی نداشته ایم و نسبت به ده کشور منطقه ای که قرار بوده ازآنها به لحاظ اقتصادی توسعه یافته تر باشیم، پیش تر نیستیم، بلکه در اکثر حوزه ها نیز عقب گردهای بسیار جدی داشته ایم.
رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین در خصوص میزان موفقیت شش برنامه سابق توسعه ای کشور گفت: با توجه به اینکه در نتایج احصای پنج برنامه گذشته مشخص شده به طور متوسط زیر ۴۰ درصد برنامه ها عملی شده، ازاین جهت ۴۰ درصد عنوان کردم چرا که مثلا برنامه دوم و سوم نسبت به چهارم و پنجم بیشتر محقق گردید، بنابراین برنامه ها فقط برای نوشتن بوده نه اجرایی شدن.
حریری خاطر نشان کرد: وقتی ۸۰ درصد برنامه ای اجرا نشود، بهتر است چنین برنامه ای نوشته نشود ومسوولین اصرار به نوشتن برنامه توسعه ای نداشته باشند، چرا که ۴۰ درصد یا به عبارتی ۲۵ درصدی از برنامه ها که محقق شده در بستر روال طبیعی کارها اعم از ساخت جاده و تامین برق و مسائلی از این دست که به خودی خود سالیانه انجام می شود انجام شده و ربطی به بود یا نبود برنامه توسعه ای نداشته است، بنابراین در صورتی که برنامه ها محقق نمی شود باید از نوشتن برنامه دست برداشت و برنامه ریزی برای مشکلاتی را در دستور کار قرار داد که مسائل و معضلات اصلی کشور هستند.
مجید رضا حریری معتقد است: در کشورهای توسعه یافته ودر بین کشورهای دنیا معدود کشوری مثل ایران برنامه پنج ساله تدوین می کند، چرا که کشورها مایل به داشتن مدل اقتصادی مشخصی برای تبعیت از آن هستند. قطع به یقین به جای نوشتن برنامه های توسعه ای که قابلیت تحقق ندارد باید مدل اقتصادی برای سه، چهار سال تعیین کنیم و با تمرکز بر چند مشکل، معضلات را به صورت ریشه ای حل کنیم.
وی در این باره مثالی زد و گفت: به عنوان مثال مشکل جوانی جمعیت، حل بیکاری و کاهش تورم از معضلات اصلی امروز کشور است. دولت به جای برنامه نوشتن و تمرکز بر حل صد مساله دربرنامه توسعه ای پنچ ساله بهتر است تمام تمرکز خود را بر حل دو سه معضل یاد شده بگذارد.
وی افزود: قاعدتا وقتی صد معضل در برنامه گنجانده می شود دولت قادر به حل یکایک آنها نیست، به همین دلیل است در تمامی برنامه ها، آرزوهایی مثل حل بیکاری، اشتغالزایی؛ رشد ۸ درصدی اقتصادی و ... دائم تکرار می شود اما با گذشت چند سال مشکلات نه تنها حل نشده بلکه بزرگتر هم شده است.
رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین در پایان گفت و گو تاکید کرد: اگر از دهه ۶۰ تا ۷۰ که برنامه نویسی آغاز شد در هر دهه دولت روی ساماندهی سه موضوع متمرکز می گردید قطع به یقین اینک بسیاری از مشکلات اصلی کشور حل شده بود اما وقتی با یک دست قرار است چند هندوانه برداشته شود آن هم در اقتصاد تحریمی ایران، قطعا برنامه ها محقق نمی شود و در شکل آرزوباقی می ماند.
نظر شما